Heb je dat ook wel eens? Je wilt iemand iets uitleggen en dan kom je erachter dat je het niet precies weet? Dat je denkt iets te weten maar dat dát toch niet het geval is? Sinds een paar maanden begeleid ik onderwijsmanagers bij herontwerpen van het curriculum. We zitten nu in de fase waarin we het fundament van het onderwijs neerzetten (zie ook BLOG herontwerp curriculum van Martijn van Grootel). Voordat je een curriculum kan gaan ontwerpen moet je immers eerst aan de slag met het fundament van je onderwijs: wat is onze visie, onze filosofie, wat is onze ambitie en hoe ziet ons onderwijsconcept eruit? In deze fase komen hele fundamentele vragen aan de orde zoals bijvoorbeeld:
- Wie is mijn student?
- Wie heeft er invloed op het onderwijs van mijn opleiding?
- Voor welk werkveld leiden we eigenlijk op, wat zijn de trends?
- Welke kaders en standaarden zijn relevant?
- Welke afspraken gaan we maken over flankerend onderwijs en keuzedelen?
- Hoe zou ons onderwijs idealiter eruit zien?
Deze school heeft ervoor gekozen in iedere fase van het herontwerptraject inspiratiesessies te organiseren die moeten helpen bij het beantwoorden van die fundamentele vragen en het maken van keuzes. Deze inspiratiesessies bestaan onder andere uit lezingen van experts, workshops en good practices van docenten. Binnenkort is er een inspiratiebijeenkomst georganiseerd over ‘Wie is mijn student?’ Hiervoor is Ria van Dinteren uitgenodigd. Zij heeft veel kennis over de werking van het brein en de consequenties daarvan voor leren en ontwikkelen. Ze geeft ook advies over het benutten van die kennis in de lessen. Het toeval wil nu dat ik net een artikel las uit het onderwijsblad AOb met als titel ‘Neuro-onzin’ in het onderwijs van Asha ten Broeke; wetenschapsjournalist, schrijver en Volkskrantjournalist. Het artikel begon met de volgende inleiding: We gebruiken 10 procent van ons brein. Jonge breinen leren het best wanneer de docent rekening houdt met de leerstijl en het type intelligentie van de leerling. En er zijn kinderen bij wie de linkerhersenhelft dominant is, en kinderen die het vooral van de rechterhersenhelft moeten hebben. Deze uitspraken klinken geloofwaardig maar zijn helaas niet waar. In dit artikel wordt ook een onderzoek van Sanne Dekker uit 2012 aangehaald waarin ze onderzoekt ‘Hoe wijdverbreid zulke neuro-onzin precies is in het onderwijs’. Ik citeer: ‘Zij vroegen meer dan honderd docenten in het basis- en voortgezet onderwijs om te reageren op stellingen over het brein. Sommige waren juist, sommige niet. Gemiddeld trapten de leerkrachten in bijna de helft van de hersensprookjes die ze voorgeschoteld kregen’. Aan het eind van dit artikel haalt Asha ten Broeke onderwijskundige Paul Howard-Jones aan die denkt dat al deze breinfabels vooral zijn ontstaan als gevolg van een communicatieprobleem. Neurowetenschappers en docenten spreken een andere taal, hebben andere opvattingen over leren en verschillende professionele prioriteiten. En ineens kijk ik nu heel anders naar deze komende inspiratiesessie…. Uit ervaring weet ik dat er veel geschreven is over het puberbrein en er regelmatig bijeenkomsten gehouden over dit onderwerp. Maar als je mij nu vraagt om te vertellen wat ik weet over het puberbrein dan moet ik constateren dat ik ‘De klok heb horen luiden…..’. Dit filmpje is heel illustratief over wat ik weet over het puberbrein: http://www.youtube.com/watch?v=AqgiDZH04og Ik denk, nu nog meer, dat het goed is om tijdens het herontwerpproces inspiratiesessies te organiseren waarin we op zoek gaan naar gezamenlijke gefundeerde kennis, die helpt bij het beantwoorden van vragen en het maken van keuzes voor de inrichting van ons onderwijs. Heeft u algemeen aanvaarde theorieën in het beroepsonderwijs die u graag ter discussie wilt stellen? Laat ze aub achter in het onderstaande reactieveld.
Meer weten over het puberbrein? Zie het boek: De ontdekking van het puberbrein