Word je wel eens gek van alle onderwijsmethodieken, en alles waar je rekening mee moet houden bij het lesgeven? Word jij ook afgeleid door alle organisatorische vraagstukken waar je iets mee moet? Kun je daardoor nog wel vanuit enthousiasme voor je vak de student tegemoet treden? Heb je nog wel tijd om met de poten in de inhoudelijke klei te staan, En inhoudelijk te graven om steviger voor de groep te staan? Hoe ben jij in de kern bezig jouw studenten te leren wat ze nodig hebben?

Oftewel:

Hoor jij je studenten nog wel echt door de ruis van alle methodieken en organisatiegedoe heen?

En leer jíj ze ook écht beter horen (en kijken)?

Ik had laatst zomaar ineens een goed gesprek met mijn 20-jarige zoon. Met de propedeuse in zijn zak van zijn muzikale HBO opleiding vroeg ik hem wat nu eigenlijk het belangrijkste was dat hij geleerd had het afgelopen jaar. Zijn antwoord:

 “Ik heb beter en meer leren horen! Ik hoor nu veel meer problemen in de muziekproducties en ik weet hoe ik ze op kan lossen. Ik hoor ook nog veel problemen waarvan ik nog niet weet hoe ik die op kan lossen. Ik heb zin in de verdere opleiding, omdat ik weet dat ik dan ga leren ook die problemen op te lossen. Ik hoor nu hoe iets in elkaar zit en waarom, ik hoor meer instrumenten en ook van welk merk. Ik hoor beter wat er gebeurt binnen het frequentiespectrum, en heb het beter onder controle en daardoor kan ik betere keuzes maken. Ik zit niet meer zo vast aan mijn eigen sound en stijl en kan daardoor nog meer nieuwe dingen leren .”

Nu heeft hij dit muzikale brein zeker niet van mij, maar toch begrijp ik wat hij bedoelt als het over leren gaat. Raakt hij in dit antwoord niet de kerntaak van het onderwijs? Studenten beter leren horen en kijken. En wel zó dat ze uitdagingen zien in het willen oplossen van problemen en nieuwsgierig zijn naar wat ze allemaal nog meer gaan leren. Het maakt dan niet uit of het gaat om muziek, techniek, organisatievraagstukken, sociale vraagstukken, duurzaamheidsvraagstukken etc. IJzersterk zijn in en enthousiast over je vakinhoud zijn om nieuwsgierigheid op te wekken. Ik nodig je uit om daar eens goed bij stil te staan voor jezelf, en jezelf te toetsen op dit enthousiasme en vakmanschap als het gaat over jouw eigen vakinhoud en docentschap.

Ik vroeg hem ook van wie hij dit ‘beter horen’ het beste geleerd had en wat deze docent dan doet in de les.

“Deze docent is ontzettend enthousiast voor zijn vak, is een groot producent maar heeft ook veel plezier om anderen dit te leren. Hij is positief en opbouwend, heeft ieders muzikale leerproces scherp en haakt daarop aan. Hij geeft helder aan waar we op uit moeten komen. Hij ziet geen klas maar individuen. Ik word gezien, en hij sluit aan bij wat ik te leren heb, en dat doet hij het best van iedereen. Hij beoordeelt studenten op wat ze geleerd hebben en niet alleen op de prestatie. Hij benoemt wat ze al geleerd hebben en laat ze horen wat ze nog te leren hebben. Hij vergelijkt studenten niet met elkaar; ieder volgt zijn eigen leerproces.  Je toetst jezelf steeds door opdrachten te maken en daar feedback op te krijgen. Als je alles af hebt, heb je het vak gehaald.”

Wat mij betreft schetst hij hier een docent die de essentie van onderwijs helemaal bij zich draagt: de student écht zien en beter laten horen en kijken, en de drang voeden bij de student om steeds meer te willen leren oplossen of over na te willen denken en doen. Ontzettend high impact! Mijn zoon denkt overigens dat deze docent nog nooit van één onderwijskundige methodiek gehoord heeft. Alsof hij vanuit betrokkenheid gewoon zijn gezond verstand gebruikt. Ik denk dat deze docent wel een nominatie waard zou zijn voor high impact teacher van het jaar. Maar hoogst waarschijnlijk hoeft deze docent dat dan weer niet persé te horen.

Over een betrokken docent gesproken:

Filmpje van de high fives!! https://www.youtube.com/watch?v=I0jgcyfC2r8