“Waar een wil is, is een weg”
… zei mijn moeder altijd als ik zei dat ik iets niet dacht te kunnen. Ik werd opstandig en moedeloos van haar uitspraak, maar toch ging ik er ook over nadenken: wat wilde ik eigenlijk écht en waarom zag ik die weg niet. Het leren nadenken over en voelen van wat je wilt, gaat over de zin ervan inzien. En dan uitproberen, dingen fout doen, blijven oefenen en kijken of je genoeg wilskracht hebt om ermee door te gaan. Als je iets heel graag wilt (van binnenuit), doe je er ook moeite voor. Dat ben ik inmiddels met haar eens.
Ergens de moeite voor nemen: dit is wat we vaak missen bij studenten of waar we in ieder geval meer van zouden willen zien. Ik dacht in lessen vaak dat studenten wel wat meer moeite hadden kunnen doen in de voorbereiding bijvoorbeeld, helemaal als ik dat zelf wel had gedaan. Ook wilde ik dat ze moeite deden op thema’s die ik belangrijk vond, of waarvan we als docententeam hadden afgesproken dat het belangrijk was of wat belangrijk was voor de toets. Studenten reproduceren veelal een door ons docenten vooraf opgesteld programma, waarin zij zelf weinig te willen hebben. En dan is het helemaal niet zo gek dat ze er geen extra energie in steken.
Is de kerntaak van een docent niet bij iedere student het raken van de ‘wil’? En dat steeds gecombineerd met zelf enthousiast zijn voor en deskundig zijn in een bepaalde inhoud? Is het niet onze taak studenten te laten ontdekken wat die wil nu eigenlijk is, door ze uit te dagen van alles uit te proberen om daarachter te komen? Niet vanuit het idee dat ze een tentamen erover moeten kunnen maken, maar omdat zij zelf iets willen bereiken. We zouden het ons daarmee makkelijker maken en het is ook inspirerend voor zowel de student als de docent. Dan zullen we wel meer moeite moeten doen de studenten te willen leren kennen.
Waar een wil is, is een (leer)weg! Ik zeg het nu ook tegen mijn eigen kinderen.
Ik ben benieuwd naar jouw manier om de (leer)wil bij studenten te onderzoeken en uit te dagen.
Meer over dit thema: Gevormd of Vervormd van Jan Bransen, 2019; een pleidooi voor ander onderwijs.
6 Reacties
Een reactie versturen
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Flexibel onderwijs in de praktijk
“Met flexibel onderwijs willen we voldoen aan de persoonlijke leerbehoefte van elke student.”
De kunst van pedagogiek en didactiek
“Studenten ervaren een verbetering van het onderwijs, docenten hebben veel kennis en ervaring opgedaan in pedagogisch, didactisch handelen.”
Hoe leert ChatGPT?
In dit artikel een toelichting op hoe ChatGPT leert en hoe dat verschilt van mensen. Schuin en in paars gedrukte zinnen zijn gebaseerd op het antwoord dat ChatGPT zelf heeft gegeven op de vraag om leerprincipes van een taalmodel te vergelijken met de leerprincipes van...
Helemaal met je eens! Daarnaast hoort bij alles wat je doet ook altijd wel iets van “corvee”. Dingen die nu eenmaal moeten gebeuren, maar niet altijd inspirerend of leuk zijn. Hoe zorg je ervoor dat ze die dingen ook doen? Ik ontwijk die dingen zelf ook maar al te graag!
Goeie vraag Annemieke! Ik denk dat wanneer je je corvee doet met op de achtergrond iets wat je wilt dat het wel beter lukt om je daarvoor ook in te zetten. Wat volgens mij ook belangrijk is, is dat je een goed verhaal hebt dat aansluit bij urgentiegevoel van de studenten waarom die corveetaak zo relevant is vanuit het geheel van wat er moet gebeuren. Dus hoe het bijdraagt aan wat zij vanuit hun wil graag willen bereiken.
Studenten en “willen” (motivatie), een belangrijke combinatie. Misschien wel het meest bepalend voor het succes van onderwijs! En daarom interessant om te weten “wat” die motivatie dan is. Voor iedere student echt verschillend. Ieder heeft een eigen motivatie-vingerafdruk. Hoe is die motivatie optimaal ruimte te geven en te ontwikkelen? En kunnen we dat ook meten? En zo mogelijk evidence-based? Leuke is dat de waarderingstheorie (prof. dr. H.J.M. Hermans) ons in staat stelt deze “wil” “meerdimensionaal” te meten: Je kan die wil “uitvragen” én je kan aan de hand van de gevoelsmatige betrokkenheid bij specifieke zaken de onderliggende motieven (autonomie en verbinding) “keihard” meten. Voor studenten en leerlingen is – gebaseerd op deze waarderingstheorie – een compact “motivatie meet- en ontwikkelinstrument” beschikbaar: De Zelfverbinder voor Studenten.
Daarmee worden “de wil en de weg” van de student/leerling makkelijker zichtbaar en bespreekbaar.
Dank je wel Bert! Ik praat graag een keer met je door over de zelfverbinder voor studenten.
Natuurlijk is het in het onderwijs het allerfijnst als de leerling/student de intrinsieke motivatie of “wil” heeft dingen te leren. Helaas ontbreekt dat vaak. Aan ons als docent is het de schone taak vanuit de extrinsieke motivatie (“het hoort er nou eenmaal bij”) onze klassen te bewerken zodat onze extrinsieke motivatie verandert in hun intrinsieke motivatie. Laat hen zien dat er in jouw lessen iets te halen valt; maak inzichtelijk wat de voordelen van bepaalde kennis of vaardigheden zijn; toon aan wat het nut voor de beroepspraktijk of vervolgopleiding is. Kortom: wees behalve docent en leraar ook motivator, vader/moeder, ondersteuner, helper, inzichtverschaffer, toekomstvisie-aanreiker en probeer uit te vinden hoe je elk individu kunt triggeren tot het opdoen van kennis.
Helemaal eens Leo, je zegt eigenlijk ook” zie je studenten”, en je verbindt vanuit daar de inhoud, reik ze/of trigger de wil vanuit jouw gedrevenheid de inhoud aan zodat ze zien wat er allemaal mogelijk is.