Ik ben deze zomer gaan fietsen in de Alpen, samen met mijn partner en onze dochter van 13 (we kregen haar alleen mee met de belofte dat na de week fietsen, inclusief de Gerlospas, zij mocht chillen op een door haar uitgekozen camping😉). Halverwege juli met de fietsen de trein in, en daar kon ik snel nog even de laatste mails beantwoorden. Ik was dus eigenlijk nog helemaal niet klaar en veel te druk in mijn hoofd. Dat bleek toen ik een paar dagen voor deze vakantie, onnadenkend bij het afstappen, met mijn voet in de fietstas bleef hangen en ik bijna vanuit stilstand toch nog hard viel. Mijn valfrequentie is nogal hoog, deels door onhandigheid maar soms ook een teken van téveel. Vooral op momenten dat ik het te druk heb en mijn focus wat verlies, dat gevoel van net voor de zomervakantie, dat ongetwijfeld herkenning zal oproepen. Was een stevige fietsvakantie voor mij wel zo’n goed idee, vol schrammen en blauwe plekken, en vanuit werkdrukte ineens op de fiets?

Ja, deze vakantie bleek een uitkomst, want we moesten binnen een week een trein halen in Innsbruck, die ons verder naar Italië ging brengen. Ik moest dus (hup!) meteen aan de bak vanuit Passau, op de fiets de eerste dag 70 km halen. Gelijk vanuit de trein op de fiets bleek het ultieme middel om het werk los te laten en ik was na één dag dan ook total loss! Met daarbij een puberende dochter die op het eind van deze dag verongelijkt en met een diepe zucht vroeg: “Gaan we dit nu echt de héle week doen?” Het gevoel dat je met studenten ook kunt hebben na de eerste bijeenkomst, gaan we dit wel redden met elkaar? Waarbij je achteraf samen vaak tot verrassende ontdekkingen komt. De aanvankelijk ongemotiveerde student aan het begin bleek toch inzet te tonen, de groep maakte een flinke groei door na wat breakdowns en moeilijke gesprekken, dat dan weer wel. Wij keken tijdens het fietsen ook vaak achterom, en ’s avonds bekeken we wat we al van de route gefietst hadden. Daarmee verzamelden we bij onszelf, maar zeker bij onze 13-jarige moed om weer verder te gaan. Dat doe ik tijdens lessen aan studenten ook vaak, samen met hen terugkijken en laten zien hoe ver ze eigenlijk al zijn, en wat ze geleerd hebben. Dat geeft bij een studiedip moed om verder te gaan. Uiteindelijk had ik iedere fietsdag meer moeite mijn dochter bij te houden, vooral bij de sprintjes bergop.

We hadden ons eerlijk gezegd vooraf een beetje vergist door geen rekening te houden met de zware fietstassen en de steilte van de pas… Maar het was achteraf heerlijk, voor ons allemaal. Nu ben ik aan het eind van de vakantie lekker helemaal los van de werkdrukte en heb ik weer meer focus en reserves opgebouwd. Ik ben zo los dat ik tot mijn schrik zag dat ik deze Blog al had moeten inleveren. Aan de bak dus en dit jaar ga ik er écht voor zorgen dat ik iedere dag een beetje reserve overhoud en ook regelmatig terugkijk samen met docenten en studenten naar wat er is bereikt, want da’s best een lekker gevoel. Daardoor heb ik meer verbinding met mezelf en meer focus en betekenis voor het onderwijs.

Hoe zorg jij ervoor dat je reserves én focus houdt? LAAT HET WETEN EN DEEL, want dat gun ik alle docenten, studenten én mezelf dit nieuwe studiejaar.