Over regie over mijn eigen agenda en denktijd
Vorige maand ben ik 50 geworden. Niet echt een big deal, behalve dat het eronder krijgen van de grijze haren meer moeite kost. En dat mijn vroegere lenigheid veel minder is voor, tijdens en na het sporten. Toch is er iets met deze leeftijd, want ik heb meerdere keren iets over Sarah en Abraham horen zeggen; zij weten kennelijk waar je de mosterd haalt. Met andere woorden, met mijn gezegende leeftijd moet je ondertussen wel weten hoe het leven en je eigen leven in elkaar zit. Niets is minder waar…
Zeker, ik heb gekozen voor het onderwijs, omdat ik een sterke liefde voor leren heb. Ik vind het heerlijk om te zien hoe studenten en docenten met vallen en opstaan groeien. Dat ik daar met aandacht en vertrouwen een beetje aan kan bijdragen, door experimenteerruimte te creëren, hen aan het denken te zetten over hun eigen gedachten, en door de nodige oefening. Ik moedig aan door met een glimlach feedback te geven, soms een beetje twijfel toe te voegen, en ondersteun bij een volgende (onderwijs)uitdaging. Ik leer er elke dag zelf weer heel veel van. Fijn!
Tegelijkertijd is er met dat 50 worden iets aan de oppervlakte gekomen, dat ik niet zo makkelijk meer kan onderdrukken. Ik krijg steeds vaker het gevoel dat ik niet zeker weet of mijn keuzes altijd of meestal uit mezelf voortkomen. In hoeverre heb ik regie over mijn eigen (volle, digitale) agenda? Doe ik mijn werk eigenlijk wel goed als ik het misschien doe om anderen te veel te plezieren? Maak ik misschien keuzes naar wat ik vermoed dat anderen van mij wensen? Help ik anderen niet het best vanuit mijn kwetsbare nieuwsgierige kant? En ook: wat wil ik zelf nog leren en waarom, want immers nooit te oud…
Ik ga binnenkort een paar dagen fietsen om met een lege agenda en zonder te zoomen te gaan zoeken naar waar Sarah en Abraham de mosterd vandaan halen. Ik laat me maar eens verrassen welke onbekende (leer)wegen zich dan voor mij ontvouwen…
Van harte gefeliciteerd Jacandra! Hiep, hiep, hoera! Je hebt het gehaald en zo te merken fris en gezond, of moet ik nu het woordje ‘nog’ ertussen zetten? Welkom bij de club van senioren, waarvan ze zeggen dat die de wereld vergrijst. Jij bent het levendige bewijs dat nu juist dát niet het geval is met je altijd wakkere, ervaren en optimistische zelf. Laat deze bewering maar eens goed tot je doordringen tijdens het fietsen. Geniet ervan.
Ga ik doen Pauline, Bedankt!
Deze column hangt nu op mijn virtuele prikbord.
Een keer samen al fietsend van vol naar leeg naar idee gaan?
Op de fiets, op de fiets dan bedenk ik wel eens iets
Op de fiets is er ontzettend veel te zien
Op de fiets, op de fiets dan bedenk ik wel eens iets
En daar maak ik dan een “lesje” van misschien…
(Vrij naar Nijntje de musical)
Ah prachtig John, die neem ik mee, Dank je wel!
Nog van harte gefeliciteerd, Jac!
En dit vind ik wel een heel mooi zinnetje: ‘Help ik anderen niet het best vanuit mijn kwetsbare nieuwsgierige kant?’
Dat is mijn invulling van een professionele leergemeenschap waarin je samen met al die kennis en ervaring die aanwezig is weer tot nieuwe inzichten komt, iedere keer weer. Ik word daar heel gelukkig van.
Ik wens je een hele mooie fietstocht.
Dank je wel Cilia. En ik herken je geluk!
ik hoop tot gauw.