Je zit met een student en een mede-assessor in een (te kleine) ruimte. De temperatuur is hoog, de student zenuwachtig en er ligt een hoop papier voor je op de tafel. De tijd van het criteriumgericht interview is weer aangebroken. Samen met je collega moeten je zorgen voor een eerlijke beoordeling van de student. De vraag die langzaam bij je opkomt is: “wat moeten we eigenlijk beoordelen?” Je collega informeert de student inmiddels over de procedure en het onderdeel dat beoordeeld wordt tijdens het gesprek: samenwerken, reflectie en transfer naar een andere context. De student knikt instemmend en doet alsof hij snapt wat er bedoeld wordt.
Een tweede vraag die je jezelf stelt, is: “wanneer vinden wij dat samenwerken eigenlijk voldoende?” Niet alleen de student heeft het nu warm, jij ook. Je bent er net achter gekomen dat het voor jou eigenlijk nog helemaal niet duidelijk is wat je precies moet beoordelen en dat je niet weet of je samen met je medebeoordelaar op één lijn zit. Dit geldt zowel voor de inhoud als ook voor het niveau. De conclusie: Jullie zijn niet goed voorbereid aan het gesprek begonnen.
Om dit probleem op te lossen is het voor de assessoren belangrijk om zich goed te oriënteren op de inhoud van het examengesprek, het CGI of ieder ander beoordelingsmoment. Je moet precies weten wat je moet beoordelen. De criteria waaraan, bijvoorbeeld in deze situatie, samenwerken, reflectie of transfer of moeten voldoen, moeten helemaal duidelijk zijn. De methodiek die je met mede-assessoren kunt gebruiken om de criteria te verduidelijken is modereren.
Door middel van moderatie ontwikkelen beoordelaars intersubjectiviteit. Daarmee leren zij steeds meer op hun eigen vermogen tot oordelen te vertrouwen, waardoor zij steeds minder afhankelijk worden van een gedetailleerde uitwerking van de beoordelingscriteria. Intersubjectiviteit leidt tot het vertrouwen dat het eigen oordeel nooit veel zal afwijken van het oordeel dat een andere beoordelaar geeft.
Moderatie kan georganiseerd worden door beoordelaars zeer regelmatig bij elkaar te laten komen en concrete casussen te laten bespreken. Als eerste stap zou elke beoordelaar zelfstandig tot een oordeel over de casus kunnen komen om vervolgens de beoordelingen te vergelijken, waarna een gesprek kan plaatsvinden over de overeenkomsten en verschillen in beoordeling. Daarom is het voor moderatie van belang dat de beoordelaars die met elkaar in gesprek zijn, de beschikking hebben over de volledige casus, dat wil zeggen het portfolio van de student en ook bijvoorbeeld video-opnamen van een simulatie.
De WACKER-procedure (Waarnemen, Aantekenen, Classificeren, Kwantificeren, Evalueren en Rapporteren) kan hierbij een hulpmiddel zijn.
Intersubjectiviteit bevorderen we door het toepassen van de WACKER-procedure bij een assessment. Het betreft hier dan de intersubjectiviteit tussen twee assessoren.
Modereren gaat over een niveau hoger: als assessoren-groep overeenstemming bereiken over de prestatie-indicatoren/ werkprocessen/ kerntaken.
Tijdens een moderatie-sessie volg je de volgende werkwijze:
- Benoem een voorzitter, notulist en tijdbewaker
- De voorzitter stuurt de volgende zaken aan:
- Per bespreekpunt schrijft iedereen zijn/haar eigen interpretatie op een papiertje (elke gedachte, elk argument op een apart velletje). Wanneer is het een 0, 1 of 2?
- Een persoon start met een korte toelichting op zijn papiertjes
- Hierna vullen de overigen aan en ordenen hun papiertjes: wat overeenkomt leggen ze bij andere papiertjes, wat verschilt leggen ze apart
- Overeenkomsten worden geconstateerd, niet besproken
- Verschillen worden besproken
- Conclusies worden getrokken
Twee belangrijke winstpunten van moderatie zijn: a) er is geen discussie over zaken waarover we het eens zijn en b) toetsing leidt tot impact in het onderwijs.
Een veelgehoorde reactie wanneer ik een moderatie-sessie begeleid, is: “we hebben het eindelijk weer eens over de inhoud van ons onderwijs gehad!”
Dus, wanneer je geen idee hebt wat je eigenlijk aan het beoordelen bent, start dan met modereren!
0 reacties