Ik zeg en chat ‘gedag’ in mijn online-workshop/meeting/ classroom, in MS Teams/Zoom/Brightspace, zwaai nog een keer en klap mijn laptop dicht. Abrupt weg is iedereen, vanuit het beeldcontact gelijk weer thuis. Met een beetje leeg en onbestemd gevoel, staar ik nog even voor me uit. Heb ik nu echt contact gehad? Hebben ze iets geleerd van deze bijeenkomst/les? Heb ik ze wel echt kunnen zien en ook gezien of het aankomt, of het schuurt, of ze het interessant vinden? Hebben ze echt contact met elkaar gehad, van elkaar geleerd? Is dit wat mijn werk als docent/trainer/adviseur zo leuk maakt? Sta ik hier iedere dag voor op, voor deze activiteit zittend achter een beeldscherm?
Ik heb weinig tijd om bij deze vragen stil te staan, want mijn dochter vraagt hulp bij het schrijven van een betoog, waarin zij de stelling koos over het misdadige van het eten van vlees; het ‘huiswerk’ dat zij digitaal opgegeven kreeg. Nu alles huiswerk is geworden, zonder (fysiek) contact met vriendinnen, docenten en gezelligheid van school heeft ze moeite om de motivatie te blijven vasthouden. Met een partner die bijna de klok rond werkt op een afdeling met corona-patiënten in een ziekenhuis, ben ik drukker (ook in mijn hoofd) dan ooit. Ik voel dat ik steeds meer dingen mis die eerst zo normaal waren: het reizen naar en van de verschillende werkplekken, de soms onrustige dynamiek in een groep of team, het leren en lachen met elkaar in de groep, de wederkerige bemoedigende knipoog, de ‘moeilijke’ groep, de verbinding, snel van alles afstemmen tussen de bedrijven door, het non-verbale lesgeven, het persoonlijke contact met één ieder, het staan voor en in de groep en lopen tussen de subgroepen, even aansluiten, het troostgebaar, de wederkerigheid van het geven-ontvangen (en soms helemaal niet), het luisterend oor en de humor in de koffiehoek met collega’s. Écht contact met de mensen om je heen. Het leren gebeurt in de relatie, daarom word je docent en houd je van je vak.
Begrijp me goed, online werken en leren is een zeer welkome aanvulling en zeker in deze tijd waar de scholen zijn gesloten. Er is veel mogelijk: van Kahoot tot Socrative. Filmpjes, MS Teams, Zoom, Chat, het digitaal werken in subgroepen. Maar het is me te efficiënt, het is me te afstandelijk, te weinig spontaan. Ik mis de feedback gevende blikken: begrijpende, afwijzende, verbaasde, liefdevolle, niet-snappende, lachende…). Ik mis het gedoe, niet van de digitale techniek, maar van mensen die je in de ogen kunt kijken en zien hoe het écht gaat. Ik mis de verdieping in het leren, buiten de leerdoelen, opdrachten en opdoen van kennis om, eigenlijk het leven. Onderwijs is leren en leven tegelijk; haal je het leven eruit, dan verdwijnt de levende wederkerige interactie, de kracht van het onderwijs. Laten we het onderwijs dáár ook om blijven bewonderen, dan blijft een-leven-lang-flexibel-ontwikkelen een mooi vooruitzicht.
mooi stuk, en erg herkenbaar
dank je wel Edwin.
hoewel niet altijd met de dynamiek in de groepen is het nu, met het digitaal leren toch wel heel erg een-dimensionaal. saai dus.
herkenbaar stukje. blij als ik mijn studenten straks weer echt kan ontmoeten.
ja één-dimensionaal, mooi gezegd..te weinig dimensies. Ik hoop dat het écht ontmoeten gauw ook weer kan ja.
Je geeft woorden aan mijn beleving van het docentschap in coronatijd: het achterblijven met een onbestemd gevoel, na het wegklikken van het beeldbel-contact. Het maakt bewust waar lesgeven in essentie om draait en dat is een waardevol inzicht.
dank je wel voor je waardevolle reactie
Jacandra dank je wel voor mooie blog. Heel goed om even stil te staan bij de kern van het onderwijs, daar waar wij als docenten het verschil kunnen maken. Ik geniet van de dynamiek waarin we met z’n allen ons best doen om de studenten, online, zo goed mogelijk te laten leren en waarin ik zelf weer heel veel nieuws leer. En… ik kijk uit naar de dag waarop het echte contact weer mogelijk zal zijn.
Graag gedaan, Eveline, precies én-én!
Zo herkenbaar! Ook ik mis de interactie tussen mijn studenten onderling en tussen mij en de studenten. Het non-verbale nét zo belangrijk (zo niet belangrijker) als de verbale communicatie. De flow die je krijgt als je een echte klik hebt, het goede gevoel dat opkomt bij het zien van groei bij de studenten. We kijken uit naar een mix van online leren en in real life contact!
Ja een mooie mix gaat dat worden hoop ik! Bedankt voor je reactie.